Nimf
Zo, lopend langs het water waar de zon haar laatste licht verstrijkt
laten je voeten geen spoor na, in het mos
slechts een stralenkrans blijft even hangen
Dwaallichtjes schijnen je bij als de dag voor schemer wijkt
je plotseling over het water danst
en toegeeft aan verlangen
Als je dan gaat zingen over liefde en genot
kan geen man zich meer bedwingen
Hij loopt het water in, vergeet te zwemmen
tragisch is zijn lot
maart 1st, 2007 at 09:33
Oeh….mooi dit, zucht….
maart 1st, 2007 at 16:27
“vergeet te zwemmen” mag weg….dan is ‘ie af (m.i natuurlijk).
mooi gedicht!
maart 1st, 2007 at 16:30
Edoch….nu twijfel ik weer over mijn ingreep. Ik moet me er ook niet mee bemoeien! 🙂
maart 2nd, 2007 at 10:04
Dank!
Geen probleem Gerooide! Kan het wel waarderen hoor.
maart 2nd, 2007 at 13:04
Prachtig……!! 🙂