Ik heb er 1 gemist, de uitdaging. Deze keer leverde/is Xan het basismateriaal. Xan maakt zowiezo schitterende wallpapers en ik heb dan ook maar geen poging gedaan om zo’n fraaie te maken. Wel wat gedoe om de witte ouline weg te krijgen op de zwarte achtergrond. “The rendering, resistance is futile… You will be pixeled!” Hier mijn inzending:
“The Rendering”
Vanavond heel, heel laat (dus eigenlijk heel vroeg) “Under Fire” op een duitse zender (ARD). Nick Nolte en Gene Hackman om maar een paar namen te noemen. Een film met als achtergrond de oorlog in Nicaragua. Ik heb hem lang geleden ooit gezien. Journalisten in een oorlog, zoals er toen zoveel waren in Midden-Amerika. Gesteunde regeringen tegen gesteunde guerrilla’s. Met aan alle kanten “adviseurs”. En vogelvrije pers. Een schitterende rol van Nick Nolte met van die hele mooie fotocamera’s om zijn nek. In mijn herinnering toch een film die behoorlijk wat indruk op mij maakte. Ondanks het uur tijdsverschil veel te laat en waarschijnlijk nog in het duits ook… toch maar eens de DVD op de kop tikken!
Gepiel en gepruts. Koude glei-gelei. Zinloos. Niet meer dan het vaststellen van wat er al was… of meer was geworden. Hij glimlachte, hoestte onder het knellende mondkapje. Zoals gebruikelijk zou hij de uitslag niet meteen horen, morgen kwam de specialist voor groter en meer… Klaar, de gel werd vakkundig met ruw papier weggestreken. De dekens over hem heen gedaan. Warmte. Wachten op “transport”. Liggen, wachten, bijkomen. Witte jas met blauwe flappen: “transport” was er. Schokkend werd zijn bed in rijpositie gebracht. Nooit leuk, pijnlijk en altijd met de vraag of dat nou niet anders kon. Omhoog. Wielen los.
De deur ging open en hij zag haar meteen zitten. Een droom. Een droom, waarvan hij wist dat hij nooit waar zou worden. Niet meer. Ze keek hem aan en hij voelde warm van binnen, levend. Ze was bang, geschrokken? Witte knokkels om de bandjes van haar tas. Hij wilde lachen, zeggen dat het niet erg was, dat het goed was zo. En hij wilde dansen met al wat hij nog had. “Transport” liep door en hij keek nog een keer om. Een mooie vrouw op een lege rij stoelen, een eenzaamheid die hij had willen verbreken. Hij draaide terug en keek naar het voorbijgaande plafond. De dag was goed. Goed voor een mooie droom. Een mooie droom om mee weg te gaan…
© Ikke
Het is druk in de bus. Druk maar stil. Iedereen moe, geen mobieltje dat gaat. Rust. Zijn voeten doen zeer. Zijn ogen zijn moe. Voorin de bus, de plek waar je tegenover elkaar kunt zitten. Het gejengel is uit zijn oren en de ogen zijn toe. Rust… benen languit want niemand is komen zitten. Slechts als de bus stopt bij een volgende halte kijkt hij even op. Wie komt er binnen? Een man met leren tas, vierkant met schouderband, beige half-lange jas met cappuchon zoekt een plekje en gaat schuin tegenover hem zitten. Automatisch schikt hij zijn benen een beetje als de man zijn tas en een plastic tas naast zich zet. Moe… hij sluit zijn ogen weer en verdwijnt in de stilte.
KRAK! Opeens heeft de man een appel in zijn hand. Een rood-gele. KREK! O-mijn-god! Het is een breker!!! Zo iemand die alleen zijn tanden in de appel zet en er met een polsdraai een stuk afbreekt. Afbreekt en vervolgens er flink op los tjompt. Nee, he… hij voelt zich zelf met zijn ogen dicht inzoomen op het geluid. Neeeee!
De rust is weg. In zijn hoofd wordt elk knaaggeluid honderd maal uitvergroot. De man krijgt grote oren en voortanden, zelf heeft hij opeens een groot jachtgeweer… BAM, recht tussen de ogen! Hagel en een hoop bloed. Of pakt hij de man op… verhangt hem aan zo’n lus om je aan vast te houden… de appel rolt van voor naar achter door de bus… De tijd verstrijkt terwijl de man een tiental verschrikkelijke doden sterft.
Klokhuis. Wat zou de man er mee doen? In een zakje? Of heeft de man het zo getimed dat hij ermee uitstapt? Voorzichtig opent hij zijn ogen, iets wat hij nooit had moeten doen… In de hand van de man een half klokhuis dat richting de mond gaat, wat rest is slechts een stokje met een beetje geel. Een klein vlokje geel dat nog wordt afgekloven.
Hij sluit zijn ogen en zucht, soms kan reizen met het openbaar vervoer een echte nachtmerrie zijn!
