muisgrijs.nl

Mijn hart is niet trots
ik kijk niet brutaal uit de ogen
ik hou me niet bezig met grote dingen
met wat mij boven het verstand gaat
Nee, ik heb mijzelf tot rust gebracht
ik ben stiller geworden
zo als een kleintje bij de moeder ligt
als zo’n kleintje, zo ben ik

kijk naar Hem uit, Israël
van nu aan voor altijd.

“Verzameling” of “Sprokkel-spul”. Als je sprokkelt pak je de droogste houtjes om je vuur te laten branden. Bij gebrek aan een werkende internet verbinding viel ik gisteren (zap!) in een uitzending van “Het vermoeden”. Gast Anne van der Meiden (Drent) heeft gesprokkeld in de Bijbel. NEE, nou niet wegklikken!!! Het is niet eng en het is zeker geen poging om je te bekeren!!!

Ik ben niet kerkelijk opgevoed. Ik ken het scheppingsverhaal, de ark van Noach, het Kerstverhaal en vaag het verhaal van de wederopstanding. Ik weet dat er een bijbel is net zoals ik weet dat er boeken zijn. Boeken die ik lees en boeken die ik nooit zal lezen. Zo dus… in de wetenschap dat je dan soms dingen mist. Dan is het goed dat iemand anders de houtjes bundelt en daarna het vuur wil delen…

Als je dit dan leest, zonder de beladenheid van de bijbel, zonder de druk van geloof, zonder de wetenschap dat dit een psalm (31) is… dan is dit toch gewoon een heel, heel mooi droog houtje!!

Kerstontbijt

De straten waren leeg en verlaten. Glimmende stenen van het nat. Hij liep door de goot en kreeg natte voeten maar het deerde hem niet. Achter de ramen zag hij ze zitten. Met kaarsen en bergen eten. Wijn vloeide. Rode wangen van warmte en genot. Als ze wisten dat hij hier liep zouden ze schrikken maar ze wisten het niet. Te druk met elkaar, vol van zichzelf. Hij liep door de rioolput zijn huis in. Morgen zou het feest zijn.

Het was warm binnen. Het bovenste knoopje van zijn blouse stond open en zijn stropdas zat los. Vaag hoorde hij de gesprekken om zich heen. Iets teveel gedronken. Zijn vrouw had het wel gezien maar niets gezegd. Gaf niets. De bedden stonden toch in andere kamers en de buitenkant was pure schijn. Iedereen was gelukkig zo leek het. Hij bedacht zich dat het morgen over was. Allemaal. De koffer onder zijn bed was gepakt, het ticket lag klaar. Morgen lonkte de vrijheid.

Nachtdienst. Hij keek langs de monitoren. Geen hond op straat, alleen een vette rat die door de goot liep en uit het beeld van camera 15 verdween. Zinloos, hier te zitten. 14 etages eenzaamheid. Een wereld van lange gangen en gesloten deuren. Over een kwartier moest hij bij checkpunt 7 zijn met zijn pas. Hij draaide een rondje met zijn stoel. Keek nog eens alle beelden langs. Leeg en stil. Normaal waren de nachtdiensten wel leuk. Soms draaide hij camera 3 wel eens naar de flats tegenover. Een kijkje in andermans leven. Vanavond niet. Hij zou nu de feesten zien, dus vandaag liever niet. Hij dacht aan zijn vrouw die nu wel zou slapen. Hij stond op voor zijn ronde. Morgen zou hij bij haar kruipen en genieten van haar warmte.

In het donker keek ze naar buiten. Alle licht in huis was uit. Ze draaide het glas langzaam rond zodat er een kleine wervel in de wijn kwam. Nog 1 slok. Ze pakte de fles van de salontafel en schonk zichzelf bij. Liep weer naar het raam. De nachtwaker van tegenover stond net op. Weg van zijn camera’s bedacht ze. Maar ze liet het licht uit, het was wel goed zo. Een verdieping lager stond de muziek net iets te hard. Gaf niets want het was een speciale dag en ze kon toch niet slapen. Ze keek naar de lege hal tegenover. Straks zou hij weer terug komen. Een rondje draaien op zijn stoel. Een leuke man, vast getrouwd, maar nu heel eenzaam. Ze vroeg zich af wat hij allemaal van haar had gezien voordat ze ontdekte dat die ene camera soms wel heel raar stond. Even speelde ze met die gedachte. Ach het gaf niets. Morgen was ze weg zonder te pakken.

Zijn stropdas was nu af. De visite was weg. Zijn vrouw had hem nog eens bijgeschonken, zowaar met een lach. Ook vanavond was de schijn weer opgehouden. Het was warm. Te warm. Hij verontschuldigde zich, stond op en moest zich vasthouden aan zijn stoel. Dat “iets” was nu gewoon te veel geworden. Hij liep naar de achterdeur. Frisse lucht. Met een klap vulde het zijn longen en viel de kou op zijn gezicht. Hij ging zitten op het bankje, rug tegen de ijskoude muur. Haalde diep adem en sloot zijn ogen.

Ze draaide zich om toen hij in bed kwam liggen. Koud kroop hij tegen haar aan. Lepeltje, lepeltje. Slaperig vroeg ze of alles goed was gegaan. “Niks bijzonders, heel stil” was zijn antwoord. Ze draaide met haar heupen en voelde dat hij wakker werd.

De koffer had ze op het bed omgekeerd. Hoe zorgvuldig was hij gepakt geweest. Ze had de spullen weer netjes in de kast gelegd. Hij zou er blij mee zijn hoe netjes het was. Het ticket was verscheurd en doorgespoeld. Jammer.

De taxichauffeur draaide de straat in. Het was vroeg. Ze hadden hem uit bed gebeld voor een leuke rit. De airco had de vrieskou uit de auto geblazen en op het dashboard knipperde het miniatuur kerstboompje gezellig in vele kleurtjes. Twee vrouwen stonden al te wachten. Geen bagage. Fijn! Hoefde hij ook de auto niet uit. Ze stapten achter in, twee knappe vrouwen. Wie had gezegd dat werken met kerst niet leuk kon zijn…? Op naar het vliegveld. In zijn spiegel zag hij hoe de vrouwen tegen elkaar aan kropen, het maakte hem niet minder blij.

Twee tuinen had hij al gehad en het viel wat tegen. De grijze containers waren goed gesloten. Wat kruimels had hij gevonden maar dat was niet genoeg. Misschien ging het tegenvallen dit jaar. Een windvlaag deed hem knijpen met zijn ogen. En toen rook hij het… in de derde tuin zat zijn feestmaal klaar…