muisgrijs.nl

Snel deelnemen, multiplayer “Morph-game”, Tankbal. In game chat. Pijltjes toetsen om te sturen en richten. Ctrl om te schieten. Zie jullie op het slagveld….

(klik plaatje)

Cabaret: “genre in de toneelkunst met veelsoortige, luchtige acts, vaak met een actueel karakter.” Volgens “van Dale” dan… Misschien zijn we een beetje op het verkeerde spoor gezet, verwachten we dat we tranen met tuiten gaan lachen. Een hele voorstelling lang. Ga je dan naar de voorstelling “Vier” van Sanne Wallis de Vries dan kan het even schrikken zijn.

Soms kan je bekendheid op TV in je nadeel werken en moet je tegen de klippen op spelen om het publiek voor je te winnen. Of komt gewoon het verkeerde publiek… Ali B. kan er van meepraten heb ik begrepen. Mensen hebben verwachtingen waar je opeens niet meer aan voldoet. En dat is..juist ja, Schrikken.

Het is dus niet tranen met tuiten lachen bij Sanne. Er wordt wel gelachen hoor…dat wel. Het is soms een haast sprookjesachtige voorstelling met dans, zang en verbaasde overpeinzingen. Met vragen, veel vragen, verwarring en verbazing. “Alice in Wonderland”. En ik moet zeggen dat ze het publiek haar verwarring goed weet te laten voelen!

Het was dus een avond toneelKunst, veelsoortig en actueel maar niet per definitie luchtig. Een voorstelling waar je tevreden maar niet per se vrolijk uitkomt en ook dat draagt bij aan de verwarring!

Laat je verbazen, ga naar Sanne Wallis de Vries met “Vier”!!

(NB: Mensen die hun mobieltje niet uit hebben tijdens een voorstelling dienen ter plekke standrechtelijk ge-executeerd te worden!!!)

Weet je nog? We hadden een gaatje geboord in Indonesie, Sidoarjo. Helaas begon de aarde te lekken. Een gigantische modderstroom verzwolg dorpen, fabrieken en maakte een heel gebied onleefbaar. Bovendien is de stroom behoorlijk giftig. Nu, ruim vier maanden later, lekt de aarde nog steeds. Pogingen om de boel te “pluggen” zijn tot nu toe mislukt… Het bloeden is nog niet gestelpt!

Op de plek waar vier wegen vertrokken ging hij zitten om te rusten. De wind waaide zacht en draaide naar het oosten. Hij pakte brood en drinken en stalde het bedachtzaam voor zich uit voor hij een eerste hap nam. Het ene blad aan de wegwijzer schommelde zachtjes heen en weer zonder dat de wind er blijkbaar vat op had. Het opvallende licht veranderde de tekst per richting. Hierheen! Daarheen! Schreeuwend, bijna dwingend…

Terwijl hij langzaam zijn brood op at keek hij of het bord zou stoppen. Een richting aan zou geven als een balletje het cijfer bij roulette. Het bord draaide door. Niet veel later had hij zijn drinken op. Het was tijd om verder te gaan, tijd om zijn weg te vervolgen.

Hij stond op, zijn besluit genomen, en liep weg over het gras.